بیْ گُذَرْ وَرْ اُوْ زِدُمْ

دُخْتِرِ هَمْسَیَهْ خِیْ او لاخِ مُویِشْ مُورْ بُکُشْ
او دُو چِشْمِیْ بَدُمیْ،تِفْتُونِ رُویِشْ مُورْ بُکُشْ

تُرْفَهْ وُ خُوشْ هِیْکَلْ وُ خُوشْ ساقْ وُ سُمْبْ وُ خُوشْ اَدا
طاقْ اَبرُو،چینِ مُو،غُرِّ گُلُویِشْ مُورْ بُکُشْ

چِشْ وَکِنْدَهْ مِثْلِ کُوگِهْ راهْ مِرَفْ دیْ کُوچِهْ باغْ
سِلِّیِ اَنْگُورْ وُ اَنْجیرْ وُ هُلُویِشْ مُورْ بُکُشْ

او بِجایِ اُوْ هَمِی کُوچَرْ گُلُوْ پَشی مِکیْ
چُونْ خُودِشْ گُلْ بُو بِرارْ جُو عَطْرْ وُ بُویِشْ مُورْ بُکُشْ

وَخْتِهْ راهْ رِفْتَه هَمِشْ خُورْ تُو مِدا اُو بیْ حَیا
وَخْتِهْ نِقَّلیْ مِکِرْدِشْ گُفْتْ وُ گُویِشْ مُورْ بُکُشْ

گاهِهْ اَخْمِشْ بُو دِرُوْ هَمْ گاهِهْ نکِّیشْ پِخْ مِکیْ
ایْ اَدا اَدْوارِشْ وُ ایْ خُلْقْ وُ خُویِشْ مُورْ بُکُشْ

کُوزِیِ داشْتِشْ مِرَفْ تا اُوْ کُنِدْ اَزْ حُوزِ نُوْ
اُوْ مِخارْدِشْ کُلْ کُلِ کِلِّیْ سِوُوْیِشْ مُورْ بُکُشْ

تا کِهْ سُوتَّسْتِه زِدُومْ وَرْ جِغْ شُو اُو بی مَعْرِفَتْ
قیلْ وُ قالْ وُ سِرْ صِدا وُ هِیْ وُ هُویِشْ مُورْ بُکُشْ

وَرْ سِرُمْ رِخْتَنْ بِهْ اَنْدِ کُشْتَهْ قُومِیْ ناکِسِشْ
بابِیِشْ حَرْفِ نِداشْ بابا کِلوُیِشْ مُورْ بُکُشْ

یَکْ عَمُویِ ناکِسِه داشْتِشْ اَزْ اُو چَقُو کِشا
چُنْگِ سِرْ بالایْ سِبیلایِ عَمُویِشْ مُورْ بُکُشْ

خَلِیِ داشْتِشْ کِه عِیْناً مَدِرِ فُولادْ زِرِهْ
لَفْچْ وُ لُنْجِ جِشْتِشْ وُ چِشْمِیْ اَلُویِشْ مُورْ بُکُشْ

دَهْ شِبُوشْ وَرْ دَقِّ کِلِّیْ داییِشْ غُرُّوْکْ شِدَهْ
چیزِ جِشْ خِیْ کِلِّیِ مِثْلِ کُدُویِشْ مُورْ بُکُشْ

زِنْ پیَرِ داشْتِشْ اَزْ اُو پَچِهْ وَرْمَلیدِه ها
مَیِرِ شِلَّتِیِشْ خِیْ اُو هَوُیِشْ مُورْ بُکُشْ

عَمِّیِشْ دُو کُوچَه مِسْ مُورْ وَرْ چِنارْ بالا کُنَهْ
جِغِّ وِقِّیْ عَمِّۀ دِنْدُو بِخُویِشْ مُورْ بُکُشْ

نَعْلِ کُوشِ خُوهِرِشْ وَرْ طاقِ اَبْرُویُمْ نِشَسْ
غُرْغُرِیْ مَدِرْبُزُرْگِ پُشْ کِمُویِشْ مُورْ بُکُشْ

یَکْ رِفیقِ داشْ بِرارِشْ وَرْ هَمِیْ آشا نُخُودْ
یارِ چِرْشاخْ بادِ نامَرْدِ دُو رُویِشْ مُورْ بُکُشْ

شانْسِ مُورْ بینی کِه چِپُّونِشْ بِه سِرْ دَعْوا رِسی
چُوِّ چِپُّونی کُلُفْتِ بُزْ چِرُویِشْ مُورْ بُکُشْ

نَمْدِنِسْتُومْ دُخْتِرِ هَمْسَیَه نِمْزادِمْ دِرَهْ
او نُقُرْچی وُ شِلِپِسْتیِ شُویِشْ مُورْ بُکُشْ

خِیْ لِقَدْ،بِنْگِرْدِنی،سِرْچُونْگْ وُ کُو وُ نِخْچِلِکْ
اَزْ بِغَلْ،اَزْ پُشْتِ سَرْ،اَزْ رُوبِرُویِشْ مُورْ بُکُشْ

بی گُذَرْ وَرْ اُو زِدُمْ حالِمْ خِجَلِتْ مُرْدَیُمْ
قُومْ وُ خیشِیْ غُرْبِتِ بی آبِرُویِشْ مُورْ بُکُشْ

مِثْلِ دُزْدِ نَه بِلَدْ بِنْگِرْ دِکَهْدُو بی کَسُمْ
طَعْنِۀ هَمْسَیِهِیْ پیرْ وُ جِوُویِشْ مُورْ بُکُشْ

خِیْ هَمِیْ تِپْ خُورْدِنا وازْکَمْ دِلُمْ تُپْ تُپْ دِرَهْ
دُوریِشْ پاکْ مُورْ وَتَسُنْ آرِزُویِشْ مُورْ بُکُشْ

نَقْلِ مُو “فیاض” شِدَهْ نُقْلِ کِلُومِ مِرْدُما
خِیْ هَمِیْ دِرْدا مِسَزُمْ گُو مِگُویِشْ مُورْ بُکُشْ

شاعر: اسفندیار فیاضی